0
0
Als er al zoiets zou bestaan als objectieve journalistiek, dan vind je die zeker niet in Italië. De tv wordt gedomineerd door Silvio en de kranten moeten gehoorzamen aan hun machtige bazen. Zo zal een krant als La Stampa nooit een vernietigend stuk plaatsen over patroon Fiat en de Corriere della Sera mengt zich voorzichtig in het energiedebat, bang om hun grote baas, energieleverancier Enel, niet tegen de haren in te strijken. Maar sinds 23 september 2009 heeft ook Italië haar eerste onafhankelijke krant.
Het begin
Il Fatto Quotidiano werd betaald door haar oprichters, de journalisten Antonio Padellaro, Marco Travaglio, Peter Gomez, Marco Lillo, Bruno Tinti en daarnaast enkele ondernemers. Dit groepje legde 600.000 euro op tafel waarvan de eerste stapjes van de krant betaald werden. Ze namen intrek in een bescheiden kantoor in Rome dat ze liefkozend due stanze e una cucina, twee kamers en en keuken, noemden. Veel groter was de redactie namelijk niet. Geld om beroemde journalisten aan te trekken was er niet, maar dat bleek geen probleem. Bekende en minder bekende Journalisten kwamen zelf op de krant af en waren bereid om voor een hongerloontje (vergelijkbaar met een stagevergoeding in NL) te werken.
Succes
Ondanks de beperkte middelen was de krant een groot succes. De eerste dag waren de gedrukte 150.000 exemplaren al halverwege de dag overal uitverkocht. Vandaag de dag verkoopt de krant dagelijks, via abonnement en losse verkoop, ongeveer 95.000 exemplaren. Dat is veel in Italië waar de kranten, met uitzondering van de Gazzetta dello Sport, vrijwel alleen door de elite worden gelezen.
Anti-Berlusconi
Je zou zeggen dat il Fatto, zonder machtige eigenaren, zou streven naar een journalistieke onafhankelijkheid. Maar de krant definieert zich sterk als een ‘anti-Berlusconikrant’. Toen de Christendemocratische kandidaten in Milaan en Napels de burgermeesterverkiezingen verloren, kopte il Fatto de dag erna Ora vattene!, en nou wegwezen! Persoonlijk gericht aan Berlusconi. Volgens hoofdredacteur Padellaro is het lastig om objectief over Berlusconi te schrijven. “Die man heeft onze democratie kapot gemaakt. Je kunt daar niet aan voorbij gaan. Bovendien maakt hij zichzelf vaak belachelijk. Ook als we droog opschrijven wat hij doet, lijkt het alsof wij hem belachelijk maken, maar dat doet hij echt helemaal zelf.”
Meningen vs feiten
Een hoofdredacteur van een krant die zich duidelijk uitspreekt tegen de premier van zijn land. Het zou in Nederland ondenkbaar zijn. Maar Italianen houden niet zo van de gulden middenweg, de gedachte dat gewoon doen al gek genoeg is. Een middenpartij als D66 zou daar niet kunnen bestaan. Net als een nieuwssite alla NU.nl. Want wat heeft internet de journalistiek in het land gebracht? Naast sites van de gevestigde media (die niet objectief, maar kwalitatief wel heel sterk zijn), heel veel blogs, zoals die van de activist Beppe Grillo, waarop fel wordt geageerd tegen van alles en nog wat, maar vooral Berlusconi. Italiaanse jongeren groeperen zich op Facebook en organiseren demonstraties, voor of tegen Berlusconi. Maar nergens kom je een site tegen die sec en objectief nieuws brengt. Italianen houden niet zo van feiten, want meningen zijn gewoon veel leuker.
[…] Want objectieve journalistiek kom je in Italïe niet zo snel tegen. Niet voor niets kent Italië geen site vergelijkbaar met Nu.nl. Dat vinden Italianen namelijk helemaal niet […]