0
0
Als neopapà heb ik af en toe tijd om ‘s avonds uitgeblust op de bank televisie te kijken: Amici is weer begonnen op de Italiaanse televisie.
Een fantastisch programma waarin jongeren de mogelijkheid wordt geboden om te laten zien wat ze in hun mars hebben op het gebied van zang en dans in een bijzonder mooi decor waarin de commerciële zender Mediaset vele euro’s stopt; het is een format waar andere kanalen in Nederland nog wat van kunnen leren met Xfactor, Idols, Op zoek naar Evita, Joseph en Mary Poppins, om nog maar te zwijgen over het af en toe wat lachwekkende programma waarin het evenbeeld van Michael Jackson gezocht wordt.
Voor wie het Italiaans machtig is: een absolute aanrader om op Youtube wat stukjes te bekijken, Matteo geeft een formidabele uitvoering van het nummer Un amore così grande en verder zijn er fantastische uitvoeringen van dans van jongeren waar ik jaloers op zou zijn als ik nog een artistieke carrière ambieerde. Nog meer zou ik hen die het Italiaans kunnen volgen, willen aanraden te kijken op Youtube naar een stukje polemica waar dit programma vol van is. Nu moet ik de lezer iets uitleggen:
ik heb een hekel aan Italiaanse televisieprogramma’s.
Ik weet niet waarom iedereen zich zo druk maakt om het feit dat Berlusconi zoveel tvkanalen bezit. Ik maak me er namelijk méér druk om dat hij ze volstopt met slechte televisie. Formats zijn af en toe werkelijk geweldig (of gelijk aan de Nederlandse programma’s), maar in Italië moet er in ieder programma een BigBrother-element in zitten. De jongeren uit Amici (‘vrienden’) wonen in hetzelfde huis gedurende de week en ze laten zich wel eens iets onaardigs ontglippen over hun zang- en dansmeesters en –juffen: tijdens het programma wordt dat dan breed uitgemeten en onstaan er ruzies (de voorgenoemde ‘polemica’) tussen leerlingen en leermeesters, die op hetzelfde moment juryleden zijn en dus iets zinnigs moeten zeggen over de performance van de jongeren. Kortgezegd: een zooitje.
Het programma eindigt in veel Italiaans geschreeuw over en weer, de opvoeringen worden daardoor minder, of het programma duurt oneindig lang zoals gisteren ‘Dansen met sterren’ (hemelzijdank in Italië zonder Ron Brandsteder), het geschreeuw verandert in beledigen van de jeugd tegenover de juryleden, de juryleden onderling, de presentatrice kan het nog maar net op tijd sussen en dan gaan we over naar de stemming! Stemmen via je gsm, via de huistelefoon, met creditcard of overschrijving via bank of giro, als er maar geld verdiend wordt! O ja, en als er dan uiteindelijk gestemd is voor alle 15 opvoeringen op een avond (€kassa!€) dan wint een van de twee teams. Het winnende team moet iemand naar huis sturen van het andere team. Dat is natuurlijk vragen om polemica: nadat alle jongens en meisjes minstens 5 maanden lang gestudeerd en getraind hebben, stuurt het winnende team de allerbeste van de tegenstanders weg.
Dit is dus niet het soort televisie dat je kinderen iets bijbrengt en voldoet zeker niet aan de Christenunie-norm. En het is niet een programma dat ik zou willen laten zien aan mijn zoon. Zodra hij de juiste leeftijd heeft bereikt uiteraard om nog zo laat op te zijn. En hij de Italiaanse taal machtig is. Hij is nu tien maanden oud, dus ik kan rustig nog even met de benen omhoog op de bank. Met een boek.
-Mario-
Average Rating